Każdy kto zakupi w schronisku PTTK widokówkę, mapę, czy też przewodnik, przeczyta w nim, że schronisko nazywa się "Pod Leskowcem". Jest to o tyle ciekawe, że przecież szczyt, pod którym leży schronisko to Groń Jana Pawła II czyli Jaworzyna. Skąd ta nieścisłość?
Gdy budowano schronisko szczyt ten nazywał się Leskowiec. Sąsiadujący z nim bliźniaczy szczyt nazywał się Beskid. Z resztą zmierzając w kierunku Łamanej Skały pierwsza napotkana przełęcz do dziś nazywa się Beskid, ewentualnie Beskidek. Gdy przed I wojną światową austriaccy geodeci i kartografowie wykreślali mapy tego terenu, Beskid błędnie nazwali Leskowcem, a właściwy szczyt Leskowiec zyskał miano Jaworzyny. Lata mijały, nazwy się utarły i pozostały jak widać do dnia dzisiejszego. Choć jednak z małym wyjątkiem. Nawet gdy dziś zapytamy mieszkańca Targoszowa pod jakim szczytem leży jego wieś, odpowie bez zastanowienia: "pod Bieskidem".

Groń Jana Pawła II to jedyny szczyt górski na świecie, którego nazwa została nadana na cześć Karola Wojtyły - papieża Polaka. Karol Wojtyła wielokrotnie bywał na szczycie Jaworzyny i Leskowca, odwiedzał również schronisko. Wędrował tu już będąc jeszcze małym chłopcem, później jako uczeń, student, ksiądz, a nawet gdy był już biskupem nie zapominał o swej ulubionej górze.
W 1981 roku z inicjatywy działaczy Oddziału PTTK w Wadowicach, szczyt Jaworzyny uzyskał drugą nazwę - Groń Jana Pawła II. Zaczęła ona obowiązywać od 1982 roku, od obchodów 50 rocznicy istnienia schroniska. 31 grudnia 2003 roku nazwa ta została oficjalnie ogłoszona w Dzienniku Ustaw i obecnie jest to jedyna obowiązująca nazwa szczytu, na zboczach którego usytuowane jest schronisko.
W dziesiątą rocznicę zamachu na papieża Jana Pawła II - w 1991 roku biskup Jan Szkodoń poświęcił na Groniu Jana Pawła II murowaną kapliczkę z "Krzyżem Ludziom Gór". Jednocześnie fundatorzy kapliczki, Danuta i Stefan Jakubowscy z Andrychowa, myśleli o budowie kaplicy - daru na 75 urodziny papieża. Teren, na którym wybudowano kaplicę ofiarowali mieszkający w Targoszowie Irena i Stanisław Targoszowie. 9 września 1995 roku miała miejsce uroczystość poświęcenia kaplicy na szczycie Gronia Jana Pawła II przez biskupa bielsko-żywieckiego Tadeusza Rakoczego. Kaplica zmieniła całkowicie charakter tej części Beskidu Małego, a Leskowiec stał się na stałe miejscem nie tylko turystyki ale i modlitwy. 15 lipca 2001 roku obok kaplicy miała miejsce uroczystość poświęcenia pomnika Jana Pawła II oraz jubileuszowego dzwonu.
Obecnie kaplica, nazywana "Sanktuarium na Groniu Jana Pawła II", jest ogrodzona. Na otaczającym ją terenie znajduje się "Droga Krzyżowa" z rzeźbionymi stacjami, kilka mniejszych kapliczek, dzwonnica i budynek zaplecza. W kaplicy cyklicznie odprawiane są msze święte, w tym także Pasterka, odbywa się odpust, tutaj kończy się także "Rajd Szlakami Jana Pawła II".

Nieopodal szczytu Królewizny, na polanie oddalonej nieco od żółtego i zielonego szlaku turystycznego znajduje się dziwna budowla. Arka - jak nazywają ją miejscowi - stała się domem dla pewnego człowieka na ponad 20 lat. Mieszkaniec Libiąża po odniesionym w kopalni wypadku i uszczerbku na zdrowiu jakiego wówczas doznał, postanowił opuścić rodzinę i wyjechać w odludne miejsce. Wybrał polanę obok Królewizny. Tam zaczął budować dom przypominający wyglądem statek. Dom uniesiony w powietrzu, pozbawiony drzwi i posiadający tylko niewielkie okienko, przygotowany miał być na zbliżający się potop. Człowiek ten, bardzo uczynny i służący pomocą miejscowej ludności, głownie przy pracach polowych, otrzymywał w zamian różnego rodzaju sprzęty do wyposażenia i przede wszystkim blachy, którymi obijał swoją arkę. We wrześniu 1999 roku nagle zmarł. Pochowany został na cmentarzu w Wadowicach. Arka stoi do dziś i przypomina o swoim mieszkańcu...

Nie ma w Targoszowie osoby, która by nie słyszała o Zimnej Wodzie, a i niemal każdy zapytany umiałby zaprowadzić tam turystę. A dlaczego warto przyjść w to miejsce? A choćby dlatego, że woda z tego źródełka jest na prawdę bardzo zimna i co najważniejsze - bardzo czysta! Będąc tu warto ją spróbować, a nawet nalać wody do butelki i zabrać ze sobą. Świetnie zaspokoi pragnienie podczas górskiej wędrówki. Zimna Woda jest, o czym mało kto wie, najwydajniejszym źródłem w całym Beskidzie Małym. O jego istnieniu wiedział znany nam już Andrzej Komoniecki. W swym "Dziejopisie..." opisując co grozi za nieodpowiednie zachowanie podczas świąt wspomniał o Zimnej Wodzie: "Znowu także w Ślemieńskim Państwie w czerchli zwanej Klimaska za Zimną Wodą, która po skałach idzie z Gronia nazwanego Smrekowice, między drogami ku Sordylowej Polanie Zagórskiej, ku jędrzychowskim granicom jest jedno zapadzisko ziemie, o którym powiadają, że zbójcy grając w karty w Święto Bożego Ciała podczas nabożeństwa, tam się na ukaranie ich i [ostrzeżenie] ludzi pod niemi ziemia zapadła, i tego znak jest".
Już w latach 30. XX wieku źródełko pokazywano jako wielką ciekawostkę - krakowskim letnikom, którzy wypoczywali w Targoszowie. W pobliżu źródła umieszczono na drzewach kilka okolicznościowych kapliczek. Uwagę zwraca też niewielki krzyż, który umiejscowiony jest na skale już w samej niszy wywierzyska. Zagadkowy krzyżyk cały pokryty jest niezwykłą ornamentyką. Wyobraźnia podsuwa nam różne myśli. A może to materialny ślad po niegdysiejszych poszukiwaczach skarbów, którzy penetrowali bezludny wówczas Beskid Mały?

By dojść do Zimnej Wody kierujemy się za znakami czerwonymi w kierunku Łamanej Skały. Kilkaset metrów przed szczytem skręcamy w lewo na znaki zielone prowadzące do Targoszowa. Po kilku minutach po lewej stronie położona będzie podmokła polana Suwory z widokiem na Leskowiec. Skręcamy w lewo na wąską ścieżynkę i za dwie minuty jesteśmy przy źródełku i trzech niewielkich, powieszonych na drzewie kapliczkach.
No i pamiętaj Drogi Turysto by nie grać w święto w karty, bo już wiesz czym to grozi...

Zarówno pod szczytem Gronia Jana Pawła II jak i Leskowca od południowej strony napotkamy hale. Te górskie pastwiska niestety już zarastające samosiejkami, pamiętają czasy, kiedy to pojawili się w tym rejonie pasterze wołoscy. To jedne z ostatnich pozostałości po prekursorach zasiedlania trudno dostępnych miejsc, jakimi byli przodkowie współczesnych górali.
Pasterze wołoscy w XVI i XVII wieku na licznych polanach znajdowali dogodne warunki do gospodarowania. Polany powstawały legalnie przez wyrąb, albo też przez cerlenie i wypalanie lasu. Wydarte z wielkim trudem lasom tereny, natychmiast były zasiedlane przez pasterzy. Osiedleni na polanach pasterze wołoscy trudnili się wypasem bydła, głównie owiec. Było to ich zasadnicze zajęcie i podstawa utrzymania. Polany były bardzo trudne pod uprawę. Były to ziemie kamienisto-gliniaste. Można było na nich uprawiać tylko rośliny o małych wymaganiach typu żyto, owies czy też koniczynę. Na jałowcowych pastwiskach chwytano kwiczoły [gatunek ptaka]. Organizacją wypasu zajmował się baca. Na podstawie umowy mieszkańcy powierzali mu swoje trzody. Z pasterstwem był związany wyrób skór, ubrań wełnianych, kierpcy, rzemieni i kożuchów.
Monopol na wypasanie owiec posiadali Wołosi. Dopóki las nie przedstawiał dla dworu większej wartości, ze względu na niskie ceny surowca i trudności w jego pozyskaniu, jego trzebież związana z pozyskiwaniem nowych terenów pod hodowlę owiec była w pełni akceptowana. W górach powstawały hale i polany leśne, które istnieją do dziś, a są wynikiem eksploatacyjnej działalności wędrownych pasterzy. W walce z puszczą stosowali oni metodę gospodarki żarowej, czego świadectwem są takie nazwy jak Palenica, Żar, Carchel.

Pierwszym etapem walki z lasem było cerlowanie (okorowanie) drzewa u nasady pnia, dokonywane zwyczajowo w lipcu. Ocerlowane drzewo w ciągu roku usychało. Uschnięte drzewa ścinano, cięto, układano w stosy i podpalano wraz z poszyciem. Powstały w wyniku spalania popiół użyźniał glebę. Pozbawioną szaty leśnej ziemię przekopywano motykąi obsiewano krzycą (żyto o dwuletniej wegetacji) lub połownikiem (mieszanka owsa i jęczmienia). Powstałą w ten sposób powierzchnię nazywano cerchlą, palenicą lub żarem. Po kilku latach uprawy wyjałowioną cerchlę porzucano i cerlowano kolejny kawałek lasu, albo wykorzystywano ją jako polanę lub łąkę do wypasu bydła i pozyskania siana.
Las, z którym nasi przodkowie tak zawzięcie walczyli nie stanowił jedynie ofiary procesu cerlowania, ale był równocześnie dla mieszkańców wielkim skarbem. Okolice Leskowca były szczególnie bogate w drewno. Toteż sprzyjające były warunki dla rozwoju przemysłu drzewnego w tej okolicy. Drewno służyło za materiał do wyrobu rozmaitych narzędzi i pomocy gospodarskich takich jak: widły, drabiny, wozy, sanie, pługi, wyroby bednarskie, naczynia drewniane. Wyrabiano także drewniane zabawki. Towar ten miał zbyt głównie na suskich jarmarkach. Z olbrzymich ilości drzewa otrzymywanego przy karczowaniu lasów wypalano węgiel drzewny potrzebny do obróbki żelaza w suskich kuźniach, otrzymywano smołę, a popiołu używano do wyrobu szkła. Lasy dostarczały materiałów budowlanych: desek, fosztów, okrajków, dlatego też drewno stało się również podstawowym materiałem stosowanym w budownictwie mieszkaniowym i gospodarskim.

Dziś gdy trudno znaleźć na łąkach owce, a pasąca krowa staje się powoli czymś egzotycznym, tym bardziej należy docenić zawziętość oraz upór pasterzy. To właśnie oni, nie bacząc na przeszkody jakie stawiała przed nimi natura zagospodarowali tereny, które niestety najczęściej dziś nie przedstawiają dla obecnych właścicieli żadnej wartości.

Od czasów, kiedy to osadnicy z południa Europy - czyli Wołosi, pojawili się na tym terenie minęło już wiele wieków, niemniej jednak do dziś pozostałości po ich działalności możemy spotkać na każdym kroku. Wielokroć nawet nie jesteśmy tego nawet świadomi...
Wołochom zawdzięczamy polany i górskie hale, o których przeczytać można wyżej, rozproszoną zabudowę i liczne górskie przysiółki. Będąc gospodarzami tych ziem Wołosi pozostawili również swój ślad w nazwach geograficznych - górskich szczytów, przełęczy, przysiółków.
Spoglądając na mapę okolic Leskowca wśród wielu szczytów możemy dopatrzyć się wołoskiej genezy. Szczyt pomiędzy Lachowicami a Kukowem, a także górujący nad Ponikwią - Palenica, świadczy o jednym z elementów gospodarki pasterskiej, a mianowicie wypalaniu lasów pod pola uprawne. Z wypalaniem wiąże się też nazwa góry Żar nad Świnną Porębą. Wajdów Groń nad Kurowem i Wojewodowa pomiędzy Stryszawą a Lachowicami to pamiątki po najważniejszym urzędzie wołoskim jakim był wajda zwany też wojewodą wołoskim. Solniska nad Lachowicami swoją nazwę również zawdzięczają Wołochom. Lachowscy pasterze właśnie pod tym szczytem ulokowali skład soli, którą podawano zwierzętom. Jednak największym, a zarazem najdalszym skarbem językowym naszych gór są najpowszechniej występujące nazwy - Beskidy, Beskidek, Beskid. "Beskid" w pierwotnej wersji "biešk", oznacza "las na górze", a pochodzi z... Albanii!!! Patrząc z Leskowca na okoliczne szczyty trudno się nie zgodzić z takim tłumaczeniem tego słowa.

Wśród licznych przełęczy wołoską nazwę posiada przełęcz Carchel między Żurawnicą a Gołuszkową Górą. Carchlenie zwane też cerleniem było najprostszym sposobem na pozbycie się lasu pod uprawę. Drzewa okorowywano, po rocznym suszeniu las podpalano, a uzyskany popiół użyźniał glebę, na której siano najczęściej zboże. Przełęcz Przysłop, między Stryszawą a Zawoją ma swój odpowiednik w Rumunii. W górach Muntii Rodnei malowniczą drogą pokonuje się najwyższą przejezdną przełęcz w tym kraju - Pasul Prislop (Przełęcz Przysłop) o wysokości aż 1416 m n.p.m.
Liczne górskie przysiółki nazwy świadczą o wołoskim pochodzeniu, czy też zajęciach jakimi trudnili się pasterze. Stryszawskie Wale i Walęgi w Hucisku przypominają niemieckie określenia Wołochów: Walh, Walah, czy też inną polską formę - Walas. Stryszawskie Wojewody związane są ze wspominanym już urzędem Wajdy. Bacówka, będąca przysiółkiem Kukowa przywołuję nazwę swą tytuł jaki nosił wyższy rangą pasterz. Lachowickie Zagrody i Zagródki, związane są z hodowlą bydła, zaś z hodowlą świń związany był przysiółek Rzyk - Praciaki. Rumuńskie słowo: "proc" to "świnia".